W jaki sposób wspierać dorastającego nastolatka?

Z publikacji dowiesz się:

• W jaki sposób zrozumieć nastolatka? – praktyczne porady
• Jak rozmawiać z nastolatkiem, mając na uwadze naukę stawiania granic?
• W jaki sposób budować w nastolatku stałe poczucie wartości? – jak samemu nie wpadać w pułapkę perfekcjonizmu i potrzeby bycia ,,idealnym” rodzicem
• Na co być przygotowanym będąc rodzicem nastolatka?
• Kiedy, po co i w jaki sposób rozmawiać z nastolatkiem o inicjacji seksualnej?
• Jak to co mówimy do dziecka staje się mową wewnętrzną i jednocześnie sposobem oceny rzeczywistości dla nastolatka?
• Z czego wynika wysoka wrażliwość twojego dziecka? – czego potrzebuje twoje wysoko wrażliwe dziecko?
• Jacy są niedojrzali emocjonalnie rodzice? – na co zwracać uwagę w swoich wzorcach rodzicielskich

Opracowanie stanowi poradnik, który pomoże odpowiedzieć na powyższe pytania, często pojawiające się wśród rodziców nastolatków, szukających wsparcia w codziennych zmaganiach wychowania dojrzewającego młodego człowieka

Spis treści:

1. Jak towarzyszyć dziecku w dorastaniu? - 5

2. Dorastanie bez poczucia winy - 12

3. Moje dziecko na pewno ,,tego” nie robi! - 18

4. Mój język, język wewnętrzny mojego dziecka- 26

5. Dzieci o cienkiej skórze - 28

6. Ten obcy, który wyrasta z naszego dziecka - 34

7. Kto tu jest dorosły? - 38

 1. Jak towarzyszyć dziecku w dorastaniu? 

Gdy dziecko się rodzi, jest całkowicie zależne od rodziców, bo inaczej by nie przeżyło. W miarę jego rozwoju ta zależność staje się względna. Z jednej strony dziecko dąży do niezależności, z drugiej zaś coraz bardziej przywiązuje się do opiekunów.  Paradoks? Nie, bo jak mówi tytuł książki  Evelin Kirkilionis, to właśnie „więź daje siłę” i wyposażenie na całe życie. W okresie niemowlęcym dziecko potrzebuje obecności rodziców i ich reagowania na jego potrzeby. Sygnalizuje je poprzez tzw. zachowania przywiązaniowe, które mają na celu utrzymanie bliskości z inną osobą. Aby ten cel osiągnąć, dziecko posługuje się specyficznymi narzędziami, m.in. ssaniem, płaczem, przywieraniem, inicjowaniem kontaktu, wołaniem i podążaniem za opiekunem. Jeśli rodzice właściwie reagują, rodzi się bezpieczna więź, która pozwala człowiekowi radzić sobie w świecie również na dalszych etapach życia. Dzieci, które mają bezpieczną więź z dorosłymi, lepiej radzą sobie z własnymi emocjami, potrafią się adekwatnie komunikować i sprawniej rozwiązują konflikty. Ważne zatem, aby rodzice już od urodzenia akceptowali potrzeby dziecka, szczególnie potrzebę bliskości. Niektóre niemowlęta płaczą w wózku, a uspokajają się, gdy matka bierze je na ręce. Noszenie malucha nie jest rozpieszczaniem. On potrzebuje być z rodzicem, potrzebuje jego bliskości i poczucia przynależności.

Od najwcześniejszego etapu rozwoju szczególne znaczenie mają: autentyczność rodzica, akceptacja z jego strony oraz wyznaczanie przez niego granic adekwatnych do wieku dziecka. Autentyczność rodzica pozwala mu być w bliskiej relacji z dzieckiem. Oznacza ona przede wszystkim szczerość wobec samego siebie oraz wobec innych osób. Autentyczność to także okazywanie prawdziwych emocji oraz działanie w zgodzie z wyznawanymi wartościami i normami. Autentyczność rodziców wspiera mówienie prawdy, oczywiście dostosowane do wieku dziecka.