Granice strzegące szczęścia

Z publikacji dowiesz się:

• Dlaczego to takie ważne, by stawiać granice?
• Jakie granice wyznaczać będąc rodzicem?
• Jak stać się bardziej asertywnym i dlaczego?
• Czy to prawda, że kobietom trudniej okazywać asertywność?
• Czy odpoczynek faktycznie wpływa na nasze szczęście i dobrostan?
• Jak stawiać granice w relacjach?
• Jak brak granic wpływa destrukcyjnie na nas samych?
• Kto powinien wyznaczać nasze granice?
• Czy granice warto naginać, czy może powinny tworzyć stały element relacji?
• Jak pogodzić asertywność z empatią i poświęceniem?

Asertywność to cecha, która pozwala nam uniknąć przeładowania zadaniami czy zobowiązaniami oraz uczy otoczenie respektowania naszej osobistej przestrzeni. Sprzyja zdrowym relacjom i budowaniu szacunku, ale ma jedną istotną wadę – nie łatwo ją przejawiać.Bycie asertywnym dla niektórych równa się z byciem niemiłym lub mało empatycznym, jednak prawdą jest, by nauczyć się wypośrodkowywać potrzebę budowania granic z poświęceniem na rzecz innych. Dzięki temu nie popadniemy w skrajności, które nigdy nie są korzystne. Niniejsze opracowanie zawiera porady specjalistów, którzy podpowiadają jak osiągnąć praktyczną harmonię w życiu.

Spis treści:

1. Jestem, kocham i stawiam granice, czyli krótki tryptyk pedagogiczny… 3
2. Policz do pięciu, zanim się zgodzisz… 8
3. Wszystko na twojej głowie… 11
4. Licencja na niemoralność… 18
5. Jak dobrze odpocząć?... 25
6. Dlaczego kobiety nie potrafią powiedzieć NIE… 29
7. Męstwo kobiet, żeństwo mężczyzn… 34
8. Jak stawiać granice w relacjach?... 39
9. Niewidzialne granice… 41
10. Milczenie w związku… 44
11. Sam wyznacz swoje granice… 47
12. Kochanie za bardzo… 49

1. Jestem, kocham i stawiam granice, czyli krótki tryptyk pedagogiczny

Telewizyjna Superniania wcale nie prezentuje jakiejś cudownej metody wychowawczej. Pokazuje tylko sposoby – bardziej lub mniej skuteczne – dzięki którym można naprawiać coś, co zostało zepsute w procesie wychowawczym. To jednak tylko instrumenty.

Tajemnica wychowania dziecka leży zupełnie gdzie indziej.

Jak to możliwe, że kilkuletnie dziecko może sterroryzować dorosłych, stać się despotą, który ma niepodzielną władzę w domu? Małym tyranem, który nie dość, że prześladuje swoich  rodziców,  to  jeszcze  wzbudza  w  nich  poczucie  bezradności  i  winy?  Powoduje, że czują się podle i obwiniają za wychowawczą porażkę – jestem beznadziejną matką, jestem kiepskim ojcem.

Takie sytuacje co tydzień widzieliśmy w telewizyjnym programie „Superniania”. W te dramaty wkracza tytułowa Niania i zawsze znajduje rozwiązanie trudnych problemów wychowawczych. I tutaj rodzą się moje wątpliwości. Myli się bowiem ktoś, kto sądzi, że istnieje jakiś matematyczny algorytm czy niezawodna recepta pozwalająca najwłaściwiej postępować z dowolnym dzieckiem. Niestety, nie ma uniwersalnej metody dającej możliwość okiełznania każdego malca.

W dziedzinie wychowania poruszamy się zawsze w obszarze mniej lub bardziej efektywnych heurystyk, czyli reguł co najwyżej prawdopodobnych. Zwiększają one szansę na sukces wychowawczy, ale go nie gwarantują. Możemy tylko pokusić się o pokazanie pewnych kierunków rodzicielskiego postępowania, potencjalnych działań, które w konkretnej sytuacji wydają się najlepsze z możliwych.

Od bliskości do Oddalenia

Budowanie rodzinnej więzi i dziecięca potrzeba separacji to dwa „wychowawcze wektory”, o których żaden rodzic nie może zapominać. Więź powstaje z reguły wcześnie, czasem jeszcze zanim dziecko zostanie poczęte. Biologiczna symbioza, jaką jest ciąża, przekształca się po urodzeniu dziecka w psychologiczną wspólnotę z matką. Trwa to kilka długich miesięcy.